Ég tók síðan strætisvagninn til vinnu og byrjaði  kl: 12:30 að skúra. Jóhann og Jónas Ásgrímsson voru að flytja og var Davíð að hjálpa þeim. Þar sem þeir voru að flytja ýmiskonar dót um ganginn milli skrifstofa þá var ekki hægt að skúra þar í bili, ég hugsaði með  mér ætli sé ekki best að skúra einhverja aðra skrifstofu.  Ég er rétt nýbyrjuð að skúra þegar Þóra kemur og segir “Þú átt að koma inn á skrifstofu til Dagbjartar.” Þetta fannst mér skrítið,  þar sem ég var nýbúinn að tala við Dagbjört um launabreytingu og þá lágu engin önnur erindi fyrir.

  ,,-Það var haldinn fundur rétt áðan þar kom fram sú niðurstaða að það væri einni of margt í ræstingunum og það þyrfti að fækka um eina og þú varst fyrir valinu og verður því að fara.  Það væri best fyrir þig að fara strax,  það væri ekki betra fyrir þig að klára daginn og fara með rútunni.  Það bíður svo leigubíll eftir þér við hliðið nema þú sért á bíl núna eins og þú ert stundum… “.   

Skrifað áður en uppsögn var birt en eftir viðtalið með eineltisteyminu.

 Eitt kvöldið er ég kom labbandi niður stigann sem er fyrir utan búningsklefanna uppi á annari hæð var það svo að þeir menn sem ég síðar klagaði til eineltisteymisins sögðu við mig að ég þyrfti ekki að vera hrædd við að fá sæði úr sér.  Ég spurði til hvers?  ,,Nú í glasafrjóvgun.”  sögðu þeir.  Ég sagðist ekkert hafa með það að gera.  Þeir bentu á að konur gætu átt börn þó þær væru miklu eldri en ég. Mér leið ömurlega eftir þetta spjall og mér fannst þetta afar niðurlægjandi,  verst var að engin önnur vitni voru að þessu og ég fór að vera varkárari um það hvenær ég færi úr búningsklefanum og niður stigann. 

 Annar þessara manna elti mig meira en hinn,  var klappandi mér á öxlina og fannst mér það gert í kynferðislegum tilgangi frekar en annað. Sami maður elti mig uppi í rútunni líka,  fór framar í rútuna ef ég settist framarlega og öfugt.  Aðrir farþegar í rútunni voru að auki farnir að taka eftir þessu. Eftir þetta fannst mér ég ekki geta staðið innan hópsins sem stóð á gangstéttinni fyrir framan þvottahúsið og beið eftir rútunni heldur fannst mér ég verða að vera utan við hópinn þannig að það yrði mjög áberandi ef einhver myndi arka að mér. 

Fundurinn með eineltisteyminu var stuttur og að mínu mati gagnslaus.  Mér var tilkynnt að annar þeirra hafði játað en hinn neitað ásökunum mínum.  Mér var einnig sagt að þær í teyminu væru líka í fullri vinnu og hefðu því stuttan tíma til að vinna í svona málum.  Fleira man ég ekki af þessum fundi. Mér fannst þetta eineltisteymi ekki starfi sínu vaxið og úr því að þeir væru búnir að játa að hluta þá væri hlutverki teymisins lokið, málið úr sögunni og ég ætti bara að gleyma þessu. Þarna finnst mér álverið vera að brjóta sínar eigin reglur.  Þeir stofnuðu eineltisteymi, montuðu sig af því í fjölmiðlum og þetta var niðurstaðan. Þeir héldu áfram sinni vinnu eins og ekkert hefði í skorist eftir því sem ég best veit, en mér var hent út aðeins nokkrum dögum eftir þessa niðurstöðu eineltisteymisins. 

Mitt tilfelli með eineltisteyminu er alls ekki einstakt, aðrir sem leituðu til teymisins geta staðfest það. 

Dag einn á meðan ég vann hjá ÍSAL/     ALCAN fór Þóra að forvitnast um mín áhugamál . Hún var þá búinn að komast að því að ég væri upptekin eitt kvöld í viku, en ég hafði þá sagt henni að ég gæti unnið á kvöldin ef þess þyrfti, nema þetta eina kvöld. Hún leit svo á að hún sem flokkstjóri mætti alveg vita hvað ég væri að gera þetta kvöld.  Ég var samt ósammála henni.

Nema hvað Þóra hrukkaði á sér munnvikin og sagði ,,Þú hefur ekkert upp úr því að fara þangað”. Þetta fannst mér skrítin athugasemd. Hvað áttu mínir fundir í Tjarnargötunni og ræsting sameiginlegt??

Þetta hljómaði eins og það væri tilefni til að ég fengi síður eða alls ekki neina yfirvinnu/næturvinnu. Ég blés á þessar hugsanir því mér fannst að hún myndi ekki geta komist upp með þetta, því þetta væri of mikið bull.

Undir myndinni er skrifað Tjarnagata á stríðsárunum. Briemfjölskyldan bjó í húsi númer 20.

Merkileg tilviljun.